ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ: Η ΑΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΜΕΡΟΣ 3ο
(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΕΔΩ)
Η επιστροφή του Masao ήταν το γεγονός της χρονιάς στο Κιότο. Οι φορείς της χώρας είχαν ετοιμάσει μια εκδήλωση για τον Ιάπωνα εφευρέτη με προσκεκλημένους όλους τους συμμαθητές του, όλους τους συγγενείς αλλά και την ελίτ του επιχειρηματικού κόσμου της Ιαπωνίας. Η ιστορία του Masao είχε πάρει μυθικές διαστάσεις, όλοι αναρωτιόταν γιατί δώρισε την εταιρία κολοσσό που έφτιαξε και γύρισε πίσω. Όλοι ήθελαν να ακούσουν την ιστορία του, να μάθουν από αυτήν, να μιμηθούν ή να αποφύγουν κακοτοπιές, άλλοι ήλπιζαν πως θα επενδύσει εκ νέου στην χώρα του και επιθυμούσαν να κλείσουν ραντεβού μαζί του, νέοι εφευρέτες που στα μάτια τους ο Masao ήταν το πρότυπο τους, ήθελαν να του δείξουν τα σχέδια τους … όλοι ήθελαν να τον δουν από κοντά, ήθελαν λίγο από την αύρα του …. Ο Masao δεν ήταν άνθρωπος που έδινε συνεντεύξεις εύκολα τόσα χρόνια στην Αμερική, ήταν φειδωλός στις δηλώσεις του και στις δημόσιες εμφανίσεις του, όμως τώρα ήταν διαφορετική η συνθήκη και όλοι ήλπιζαν να τον απολαύσουν όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα.
Προσγειώθηκαν και όλα εκτυλίχθηκαν πολύ γρήγορα. Κατέβηκε από το αεροπλάνο και τον καθοδήγησαν σε ένα θωρακισμένο μαύρο αυτοκίνητο. Τον ενημέρωσαν πως τον περίμεναν για δηλώσεις αλλά δεν φανταζόταν ποτέ αυτό που θα ακολουθούσε. Το μαύρο γυαλιστερό αυτοκίνητο αργοκυλούσε στον δρόμο πνιγμένο από ανθρώπινα χειροκροτήματα. Δίπλα σε κάθε Ιάπωνα υπήρχε μια «μικρή κερασιά» . Η Kozakura όπως ήταν αναμενόμενο υπήρχε σε κάθε σπίτι στην Ιαπωνία και είχε κερδίσει την αγάπη του κόσμου.
O Masao μπήκε στην αίθουσα και ήταν έτοιμος να ανέβει στο βήμα για δηλώσεις. Τον περίμεναν οι γονείς του δίπλα στο βήμα με βλέμματα υγρά, τον αγκάλιασαν πολύ σφιχτά και τον φίλησαν. Πριν ξεκινήσει να μιλάει ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος και ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο Masao ξεκίνησε την ομιλία του παίρνοντας βαθιά ανάσα.
-Ο δρόμος μου τελειώνει σήμερα εδώ, στην πόλη που ξεκίνησε το όνειρο. Ήταν ένα μονοπάτι που διέσχισα με πάθος, πειθαρχία και αφοσίωση. Με βοήθησαν πολλοί σε αυτό το μονοπάτι και τους ευχαριστώ αλλά θα σας πω ένα, ο μόνος που με βοήθησε περισσότερο ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Δείξτε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, είναι ο μόνος που πραγματικά έχετε για στήριγμα στις δύσκολες στιγμές, με αυτόν ζείτε κάθε στιγμή, κάθε ώρα αυτού του δρόμου. Εξερεύνησα κάθε πτυχή του ταξιδιού… την μοναξιά του, τα αδιέξοδα του, τις στιγμές που ήταν στρωμένος με την καλύτερη άσφαλτο και το χειρότερο χαλίκι. Έφτιαξα ένα ρομπότ ακριβώς για αυτόν τον λόγο, για να μην υπάρχει μοναξιά, για να σας βοηθήσει στις δύσκολες αυτές στιγμές, για να κάνω τον κόσμο πιο εύκολο για τον καθένα σας. Τελικά διαπίστωσα πως αυτές οι δύσκολες στιγμές μας κάνουν ικανότερους, μας βελτιώνουν, μας μαθαίνουν να επιβιώνουμε. Ο λόγος που δώρισα την εταιρία είναι διότι απέτυχα, απέτυχα παταγωδώς και δεν ντρέπομαι να το πω εδώ μπροστά σας. Απέτυχα να αγαπήσω, απέτυχα να δημιουργήσω σχέσεις, απομονώθηκα και κλείστηκα στον εαυτό μου. Το δώρο της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η επικοινωνία και απέτυχα να το καλλιεργήσω. Σας ζητώ συγνώμη με το χέρι στην καρδιά … θα ήθελα έστω και αργά να διεκδικήσω μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή.
Αυτά είπε ο Masao και κατέβηκε από το βήμα. Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω του, έφυγε με γοργό βήμα προς την έξοδο μαζί με την Kozakura. Ο κόσμος ήταν αποσβολωμένος και αμήχανος. Το πρώτο χειροκρότημα ακούστηκε δειλά, ακολούθησαν και άλλα και όλη η αίθουσα ξέσπασε σε κλάματα και επευφημίες.
Ο Masao ζήτησε από τον οδηγό μια τελευταία χάρη. Να τον πάει στον βοτανικό κήπο. Υποσχέθηκε άλλωστε στην Kozakura να την πάει στον τόπο που γεννήθηκε. Μόλις βγήκε από το αυτοκίνητο και αντίκρισε την είσοδο ένιωσε αγαλλίαση. Είχε πάρα πολύ καιρό να νιώσει καλά, να νιώσει συγκινημένος. Να νιώσει την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Περπάτησε αργά μέσα στον κήπο, έφτασε κάτω από το αγαπημένο του δέντρο, τα μάτια του πλημμύρισαν από δάκρυα και ζήτησε από την Kozakura να ξαπλώσει μαζί του δίπλα στις ρίζες της, όπως όταν ήταν παιδί. Κοίταξε ψηλά, τα λουλούδια της ήταν τόσο πυκνά που με το ζόρι έβλεπες μέσα από τις φυλλωσιές τον ήλιο. Το φως που έψαχνε τόσα χρόνια χάθηκε από την ανθοφορία της κερασιάς.
-Kozakura σήμερα φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής. Εδώ σε έφτιαξα, εδώ σου ζητάω τώρα να απενεργοποιηθείς.
-Masao, όλα αυτά τα χρόνια ήμουν φίλη και αδερφή σου. Θα γίνει όπως επιθυμείς, επέτρεψε μου να σου δώσω μια τελευταία συμβουλή. Το έντονο φως θαμπώνει, το βαθύ σκοτάδι τυφλώνει … ψάξε να βρεις το φως που σου επιτρέπει να βλέπεις τις ατέλειες της φύσης σου και αγάπησέ τες.
