Πόσο ξεγελασμένοι είμαστε οι άνθρωποι… πόσα θολά τα έχουμε μέσα στο μυαλό μας που η σιγουριά για τον εαυτό μας έρχεται μέσα απo το πόσα κατέχουμε. Η διαρκής ικανοποίηση του Εγώ με το καινούργιο, με το ακριβότερο εν τέλει με…

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ) O αργόσυρτος ήχος στον παλμογράφο ξαφνικά διαφοροποιείται σε ένα ακαθόριστο αγχωτικό τέμπο. Ο Όμηρος ανοίγει τα μάτια διστακτικά, σχεδόν φοβισμένα περιμένοντας να δει το «μαύρο δαίμονα» να έρχεται κατά πάνω του, αντιθέτως  παντού…

Τα κτίρια είναι πιο σταθερά απ' τα βήματα* Είναι χειμώνας. Στέκεται στην ταράτσα της πολυκατοικίας. Την βλέπεις; Πώς γέρνει το κεφάλι της λίγο στον αριστερό της ώμο! Πώς τα μαλλιά της ανεμίζουν σαν κόκκινη σημαία! Την βλέπεις; Το σώμα της…

Κινείσαι συνεχώς, απαρέγκλιτα, ασταμάτητα - πιστεύεις αιώνια - αλλά τα συμβάντα σε διαψεύδουν… σε έναν φαύλο κύκλο που έχει ένα κέντρο. Σε μια τάξη οριοθετημένη, ανάμεσα στα κενά των κύκλων τίποτα, φρόντισε να γεμίσεις τα κενά. Δε θα σου δίνεται…

Τα μάτια της καρφωμένα στο δρόμο. Πάντα τα μάτια της καρφωμένα στον προορισμό τους. Ο καιρός φορτωμένος. Ο χώρος ανάμεσα σε εκείνον κι εκείνη φορτωμένος. Το μυαλό της φορτωμένο. Η φωνή της μέσα στο αμάξι διαλύει τη σιωπή. - Κάπου…

Έχω ανέβει στο roof garden του αεροδρομίου εσωτερικών πτήσεων της Κωνσταντινούπολης για να καπνίσω. Ο χώρος περιφραγμένος γύρω γύρω με συρματοπλέγματα μοιάζει με τεράστιο κλουβί. Μόνη ανάμεσα σε αγνώστους, στην πλειοψηφία τους άντρες, και μ' ένα παγερό κρύο που κάνει…