ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ: Η ΑΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΜΕΡΟΣ 2ο
Ο πατέρας του ξαφνιάστηκε μιας και ο Masao δεν είχε ζητήσει ποτέ να τον πάει σπίτι νωρίτερα από την συμφωνημένη ώρα. Τον ρώτησε αν έγινε κάτι και στεναχωρήθηκε, αν πεινούσε ή πονούσε. Τίποτα δεν συνέβαινε στον Masao απ’ όλα αυτά. Τα αρνήθηκε όλα κατηγορηματικά, εξήγησε στον πατέρα του πως του ήρθε μια τρελή ιδέα και ήθελε να την καταγράψει πριν του διαφύγει. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο Masao δεν ήθελε να κάνει περαιτέρω αποκαλύψεις, ίσως γιατί το σχέδιο του ήταν τόσο μεγαλόπνοο που μπορεί να προκαλούσε θαυμασμό αλλά και γέλωτα ταυτόχρονα. Δεν ήθελε να κρύβει την αλήθεια, αλλά αυτή την φορά του βγήκε αυθόρμητα και δεν ένιωσε και καμιά ενοχή που το έκανε. Ο πατέρας του όπως πάντα σεβόμενος την μεγαλοφυΐα του γιού του, υπάκουσε στην επιθυμία του και ξεκίνησαν για το σπίτι. Στην διαδρομή τον παρακολουθούσε, είδε πόσο αφοσιωμένος ήταν στην σκέψη του. Κατάβαλε πως τον κυβερνούσε η παιδική ανυπομονησία που χαρακτηρίζει όλα τα ενθουσιώδη παιδιά και ο γιος του αναμφίβολα ήταν ενθουσιώδης. Ο Masao μπήκε τρέχοντας στο σπίτι, μπήκε στην κουζίνα και άνοιξε το ψυγείο. Πήρε σάντουιτς, διάφορα σνακ και χυμούς και κατέβηκε στον υπόγειο παράδεισό του. Ο πατέρας του τον παρακολουθούσε με αγάπη αλλά και συμπόνια, κάπου-κάπου ανησυχούσε και προβληματιζόταν για τον Masao, κάποιες φορές αναρωτιόταν αν όλα αυτά είναι προς όφελος του ή αν θα ήταν καλύτερο για αυτόν να ζει σε μια καθημερινότητα ανέμελη όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του.
Αυτό που δεν καταλάβαινε ο Yoshiro είναι πως ο Masao ένιωθε ξέγνοιαστος στον κόσμο που είχε φτιαχτεί από αυτόν, γι’ αυτόν. Μέσα στον υπόλοιπο κόσμο δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί ποτέ. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόταν να τον καταλαβαίνει, ποτέ κανείς δεν ένιωσε τον άλλον χωρίς να ζήσει παραπλήσια βιώματα, δεν χρειαζόταν λοιπόν να τον καταλαβαίνει … αλλά να τον αποδέχεται. Ο Yoshiro ήξερε πως στον μονάκριβο γιο του έλειπε η αποδοχή από τους συνομηλίκους του. Ήξερε πως ο ρόλος του σταματούσε στο να προάγει την ευτυχία του και ο μόνος τρόπος για να το επιτύχει αυτό ένας άνθρωπος που παίζει καθοριστικό ρόλο στην ζωή ενός άλλου είναι να του επιτρέψει να είναι διαφορετικός χωρίς να τον κρίνει και να θέλει να τον αλλάξει . Μέσα στο χάραγμα αυτής της πορείας ο καθένας μας πάντα ανακαλύπτει τον εαυτό του, βήμα-βήμα, μέχρι το τέλος της διαδρομής μας … και ο Yoshiro έκανε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι του για να νιώθει ευτυχισμένος ο γιος του.
Τα χρόνια πέρασαν ήρεμα και αναμενόμενα, ο Masao πήρε υποτροφία στο M.I.T, ταξίδεψε στην Μασαχουσέτη γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Ήταν ενθουσιασμένος για την νέα ζωή που τον περίμενε, ήταν ανυπόμονος να δείξει σε όλους τι είχε ήδη φτιάξει στο υπόγειο παράδεισό του. Θα περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να ξεκινήσει την κατασκευή μόλις μπορούσε να βρει χρηματοδότηση. Όλα ήταν σχεδιασμένα σε χαρτί ,του έμενε η υλοποίηση.
Η ζωή στο πανεπιστήμιο κυλούσε καλύτερα από ποτέ, έχοντας κοινά ενδιαφέροντα με τους συμφοιτητές του, έχοντας τον χώρο και τα εργαλεία να δουλέψει πάνω στην αγάπη της ζωής του την ρομποτική, τα χρόνια έτρεξαν αργά και γλυκά σαν μέλι. Ο Masao αποφοίτησε, προτάθηκε για διδακτορικό από τους καθηγητές του και συνέχισε την επιτυχή πορεία του. Μάζεψε τα χρήματα που του έδιναν οι γονείς του και τα χρήματα από το διδακτορικό και νοίκιασε ένα υπόγειο λίγων τετραγωνικών. Έφτιαξε ένα ομοίωμα του ξεχασμένου του παραδείσου και επένδυε τις παραγωγικές του ώρες στο φτιάξιμο του ρομπότ του. Μετά από δύο χρόνια εντατικής δουλειάς το πρότυπο του ήταν έτοιμο. Tην ονόμασε Kozakura δηλαδή «η μικρή κερασιά» στα Ιαπωνικά. Πόσο του έλειπε η κερασιά του … το μόνο που δεν μπορούσε να βρει πουθενά αλλού ήταν αυτή η ηρεμία που ένιωθε ξαπλώνοντας στις ρίζες της παρατηρώντας την ομορφιά της.
Σε όλα τα συνέδρια είχαν ξετρελαθεί με την Kozakura, ο άμεσος τρόπος που απαντούσε, η πιστότητα στον άνθρωπο και στις επιθυμίες του, η ευγενική της φύση χωρίς ταυτόχρονα να δείχνει πως είναι υποτελής. Φυσικά και δήλωνε αιώνια πίστη στους τρείς νόμους της ρομποτικής. Το επίτευγμα που κατάφερε ο Masao όμως, κατασκευάζοντας την Kozakura με το πιο υπερσύγχρονο λογισμικό, είναι πως εφεύρε τον τρόπο να κάνει ένα ρομπότ να αισθάνεται. Έστω και εικονικά το ρομπότ πίστευε πως αισθάνεται. Μπορούσε να σε πείσει πως αισθάνεται. Δεν είχε αισθήματα αρνητικά, μόνο θετικά. Ήταν ταγμένη στο να μεταφέρει την χαρά και να πνίξει την λύπη και κανείς δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα από ένα ρομπότ που πίστευε πως ένιωθε χαρά. Κανείς δεν καταλάβαινε αν έλεγε αλήθεια ή όχι η Kozakura, το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι να το δεχτείς, όπως με τους ανθρώπους. Κατά αυτόν τον τρόπο ο Masao πίστευε πως θα φέρει την μηχανή πιο κοντά στον άνθρωπο … ή καλύτερα τον άνθρωπο πιο κοντά στην μηχανή.
Η χρηματοδότηση δεν άργησε να έρθει και μάλιστα είχε το προνόμιο να διαλέξει την πιο συμφέρουσα συμφωνία καθώς ήταν περιζήτητος. Η παραγωγή ξεκίνησε και η Kozakura έγινε το πρώτο σε πωλήσεις οικιακό ρομπότ στην ιστορία του ανθρώπου. Ο Masao έγινε από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη, με απίστευτη δύναμη και εξουσία, που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να εκμεταλλευτεί. Είχαν περάσει μόλις δέκα χρόνια και το προϊόν του είχε καταφέρει να έχει την μεγαλύτερη διείσδυση στην αγορά σε όλες τις κοινωνίες δυτικού τύπου. Ο ίδιος όμως αισθανόταν απογοητευμένος. Η Kozakura αντιμετωπιζόταν ως υπηρέτρια και όχι ως σύντροφος ζωής. Το όνειρό του είχε ναυαγήσει. Δεν ένιωθε πως αυτό που έφτιαξε βοήθησε τους ανθρώπους στην μοναξιά τους, αλλά προώθησε την τεμπελιά τους. Ήταν στεναχωρημένος. Δεν μπορούσε να χαρεί τα πλούτη που είχε δημιουργήσει, δεν μπορούσε να τα μοιραστεί, δεν είχε κανέναν να τα μοιραστεί. Χρειάστηκε να φτάσει να γίνει ηγέτης για να καταλάβει πως εκεί που ήθελε να φτάσει δεν ήταν ο πραγματικός προορισμός της ευτυχίας. Οι αυτοκρατορίες πεθαίνουν εκ των έσω και η αυτοκρατορία του συναισθηματικού του κόσμου αργοπέθαινε. Ήταν κλεισμένος στην έπαυλη του αργά το βράδυ πίνοντας τις τελευταίες γουλιές του καλύτερου παγκοσμίως blended malt ουίσκι «Nikka Taketsuru» φτιαγμένο στην πατρίδα του, όταν αποφάσισε να δωρίσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του στους εργαζόμενούς του και να ψάξει να βρει το χαμένο φως μέσα του. Ήξερε που θα το βρει … κάτω από την ανθισμένη κερασιά στον εθνικό κήπο του Κιότο.
-Kozakura … «της είπε με βουρκωμένα μάτια» πάμε να σου δείξω τον τόπο που γεννήθηκες.
Τέλος Δεύτερου Μέρους
ΚΕΙΜΕΝΟ & PHOTO CREDITS: ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ
