ΝΤΕΜΗ ΛΕΪΛΑΧΑ: ΣΠΑΣΜΕΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Τα μάτια της καρφωμένα στο δρόμο. Πάντα τα μάτια της καρφωμένα στον προορισμό τους. Ο καιρός φορτωμένος. Ο χώρος ανάμεσα σε εκείνον κι εκείνη φορτωμένος. Το μυαλό της φορτωμένο. Η φωνή της μέσα στο αμάξι διαλύει τη σιωπή.

– Κάπου χαθήκαμε ,του είπε ήρεμα!

– Θα το βρούμε, δεν μπορεί!

Συνέχισε να οδηγεί σιωπηλός. Ανοίγει το ράδιο . Η μουσική πάντα σε σώζει σε αμήχανες στιγμές.

Ένιωθε χαμένη σε μια διαδρομή που δεν είχε τέλος. Ανέβαιναν ένα βουνό που δε γνώριζαν. Προσπερνούσαν  δάση και η ομίχλη ταξίδευε μαζί τους. μέσα τους, λες και είχε εισχωρήσει σε κάθε  χιλιοστό του χώρου. Τα κλειστά παράθυρα την έπνιγαν. Τον κοίταξε για μια στιγμή μήπως και τον ανακάλυπτε. Μήπως μπορούσε να θυμηθεί ξανά τη ζεστασιά του σώματος του.

– Χαθήκαμε, του ξαναλέει, κάνουμε κύκλους!

– Δε χαθήκαμε, της είπε  εκνευρισμένος, σε λίγο θα βγούμε στην  Εθνική!

– Κι όμως ,του απαντάει με την ηρεμία της βαθιάς συνειδητοποίησης,  έχουμε χαθεί εδώ και καιρό!  Έχουμε ξεχάσει που πάμε!

Τα μάτια της άρχιζαν να δακρύζουν ,να κυλάνε σιγά- σιγά οι σταγόνες στις ρυτίδες του προσώπου της, να καταλήγουν στις άκρες των χειλιών της και να το σφραγίζουν. Απλώνει το χέρι της και το τοποθετεί  πάνω στο δικό του που βρισκόταν στο λεβιέ. Το σφίγγει,  με όλη τη δύναμη που κρύβει μια μικρή κίνηση αγάπης και έμεινε εκεί, κουμπωμένο με το δικό του. «Σε ήθελα συνοδοιπόρο στο ταξίδι » σκέφτηκε.

Όμως η αγάπη δεν είναι στάσιμη, η αγάπη μας εξελίσσεται  μέσα σε έναν κύκλο. ‘Είμαστε άτομα ηλεκτρισμένα, χορεύουμε μέσα σε όρια που καθορίζονται από εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες. Κινούμαστε μέχρι να βρούμε κάπου διέξοδο και να εκτονώσουμε όλο μας το παρελθόν για να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο. Έτσι ο κύκλος μεγαλώνει τόσο που σπάει και  όλα τα άτομα απελευθερώνονται.

Με αγαπάω – σε αγαπάω – με αγαπάς – με αγαπάω πιο πολύ- μπορώ να σε αγαπάω πιο πολύ.

Ο κύκλος της αγάπης! Αν κάτι δυσλειτουργεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο όλα διαλύονται βίαια. Και κάποιος πονάει εν αγνοία του άλλου και αυτό είναι που εξαλείφει την διάδραστικότητα στη σχέση. Κι εκείνη πονούσε εδώ και καιρό και εκείνος είχε βυθιστεί εδώ και καιρό στον μονότονο ρυθμό που κινούνταν.

Το χέρι της ήταν ο χάρτης της. Κάποιος απ’ τα ηχεία τους τραγουδούσε ‘Όλα είναι δρόμος’! Το ένιωθε στο δικό του να του δείχνει όλες τις απαντήσεις. Ένας κεραυνός έλαμψε στον ουρανό και τον έσκισε, ό ήχος του θαρρούσες  πως ξεχύθηκε από το είναι του.  Πλέον το ήξεραν πως ο κύκλος είχε σπάσει. Το έβλεπαν στις γραμμές του δρόμου που προσπερνούσαν.  Η πορεία μπροστά τους  ήταν  μια ευθεία!

(ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΤΕΜΗ ΛΕΪΛΑΧΑ)

(PHOTO CREDITS: ΑΝΝΑ ΠΡΑΣΣΑ)