ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ: ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι το γιατί θα πρέπει οι αφηγήσεις στις ιστορίες και τα σενάρια στις ταινίες να είναι από μια ΜΗ συνηθισμένη μέρα ή περίοδο, γιατί θα πρέπει να βλέπουμε και να διαβάζουμε καταστάσεις που σπάνια συμβαίνουν; Ληστείες, φόνοι, προδοσίες, θάνατοι, έρωτες …  παράνομοι έρωτες … όλη αυτή η πλοκή και τα απανωτά περίπλοκα γεγονότα. Ωφέλιμο θα μου πεις, έχει μια χρησιμότητα όλο αυτό. Θέλεις να πεις κάτι, να δηλώσεις κάτι, να μεταφέρεις κάποιο μήνυμα, να εμπνεύσεις, να περιγράψεις τα ασυνήθιστα … να κάνεις μια δήλωση, να κάνεις αίσθηση, να προκαλέσεις έκπληξη, να βγάλεις συναισθήματα στον θεατή.

Κι όμως η ζωή κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι η καθημερινότητα, είναι οι συνηθισμένες μέρες. Για αυτές που κανένας δεν γράφει, δεν έχει φτιάξει ταινία, δεν έχει γράψει ποιήματα, δεν την έχει κάνει βιογραφία σε βιβλίο, δεν την έχει αποθεώσει … γιατί άλλωστε να το κάνει;  Ποιον ενδιαφέρει μια συνηθισμένη βαρετή ημέρα; Ποιος θα πήγαινε να δει μια ταινία που δεν συμβαίνει τίποτα συνταρακτικό, που κινούνταν σε μονότονο μοτίβο, χωρίς τις κορυφαίες και έξυπνες ατάκες, χωρίς εντάσεις, χωρίς τους πανέμορφους ήρωες που έχουν τα κατάλληλα λόγια την κατάλληλη στιγμή, τα πανέμορφα με νόημα μάτια,  την έτοιμη αντίδραση, την σωστή σωματική στάση…. . Ταυτιζόμαστε τόσο πολύ που ξεχνάμε πως είναι προϊόντα παραγωγής εργασίας, σπουδών και αρκετού κόπου όλη αυτή η αψεγάδιαστη έκφραση στην επικοινωνία. Διαγράφοντας τα χρονικά κενά και επαναλαμβάνοντας την δράση με στιγμές  ηρεμίας επέρχεται η ισορροπία.  Αυτό δεν είναι η ζωή, αυτό είναι μια ταινία … μην τρομάξεις, μην φοβηθείς που στην δικιά σου δεν συμβαίνουν τα ίδια. Τουλάχιστον όχι τόσα μαζεμένα μαζί σε δύο ώρες … χωρίς διάλειμμα.

Τυχαίνει να  αγνοούμε οι περισσότεροι την αξία της καθημερινής μας ρουτίνας αν και όταν την χάσουμε εκτιμάμε το πόσο το ήρεμο πέρασμα των ημερών δρα ευεργετικά στην ψυχή μας. Αλλά πρέπει να γίνεται έτσι; Γιατί να πρέπει να βιώνουμε κάτι για να το αντιληφθούμε έστω και στο ελάχιστο; Είμαστε άπιστοι Θωμάδες ή εθισμένοι στην αδρεναλίνη; Και αν αποζητούμε την αδρεναλίνη γιατί δεν το πράττουμε  αλλά στον αντίποδα γκρινιάζουμε και ζούμε από τις ζωές των άλλων που φανταζόμαστε πως είναι έτσι όπως θα θέλαμε την δική μας; Τι είναι αυτό που μας φοβίζει; Πόσο γιγαντώσαμε μέσα μας την δειλία και καταβυθίσαμε την επιθυμία;

Το κλειδί είναι να επιλέγεις εσύ την ρουτίνα σου και όχι αυτή να σε επιλέγει. Γιατί η επανάληψη των ίδιων πραγμάτων μπορεί να αποβεί θανάσιμο και απελπιστικά βαρετό όμως αν απολαμβάνεις την λεπτομέρεια της είναι ευτυχία. Αν αλλάζεις την λεπτομέρεια μεταμορφώνεται σε καινούργια. Αν εμβαθύνεις σε κάθε της στιγμή είναι έκπληξη. Αν επεκτείνεις την ματιά σου και σε άλλες οπτικές της, νιώθεις μαγεία.

Είναι αρκετό να έχεις το καλύτερο πασπαρτού που ανοίγει όλες τις πόρτες; Όχι … θα πρέπει να ξέρεις και πώς να χρησιμοποιήσεις αυτό που βρίσκεις ανοίγοντάς τες … Οδηγίες χρήσης δεν θα βρεις, θα είναι φτιαγμένες από τον ιδρώτα των χεριών σου και το δάκρυ των ματιών σου, από το πιο εκλεκτό σου απόσταγμα χαράς και λύπης.

Μια συνηθισμένη μέρα, ίδια με τις άλλες όμως διαφορετική κατά βάση, με το δικό της ξεχωριστό άρωμα.

Καλημέρα ….

Photo via Pinterest