ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ: ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ. ΔΕΣ ΤΟ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ
Έχουμε συνηθίσει να ανεβάζουμε τους εθελοντές σε βάθρα και να τους χειροκροτούμε, να τους λέμε μπράβο, να τους χαρακτηρίζουμε μεγαλόψυχους, γενναιόδωρους, να αποτελούν πρότυπο και δείγμα μιας κοινωνίας που είναι αλληλέγγυα και προσφέρει. Kαι εν μέρει είναι λογικό και αποδεκτό και συμφωνώ ως ένα σημείο. Μιλάω για αυτούς τους ανθρώπους που πιστεύουμε πως προσφέρουν με ανιδιοτέλεια τον χρόνο τους σε ανθρώπους ατομικά ή οργανωμένα μέσα από μια ομάδα χωρίς να πληρώνονται για αυτό, εθελοντισμό πάσης φύσεως από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μέχρι ανθρώπους που δίνουν τον χρόνο τους για να βοηθήσουν στο μαγείρεμα ενός συσσιτίου για άπορους, για αυτούς που στελεχώνουν ομάδες και οργανώσεις μη κυβερνητικές ομάδες που έχουν ένα συγκεκριμένο target group ανθρώπων ή μη.
Πρέπει να το παραδεχθείτε στον εαυτό σας ότι παίρνετε και εσείς μέσα από αυτήν την διαδικασία. Ναι σε εσάς μιλάω! Στους εθελοντές! Δεν είστε εκεί για να καλύψετε το κενό που δημιουργείται από την έλλειψη της παρουσίας των γονιών του ορφανού παιδιού, την ωμή πείνα του άπορου, την συμμετοχή σε κάτι μεγαλόπνοο και ιστορικής σημασίας γεγονός. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει κανένας γιατί δεν είστε ο γονέας, δεν είστε ο συγγενής που τον ταΐζει, δεν είστε ένας υπάλληλος που θα πληρωνόταν για την εργασία του. Δεν είστε εκεί για να προσφέρετε μόνο , είστε εκεί για να πάρετε επίσης, παίρνετε! Παραδεχτείτε το στον εαυτό σας πρώτα και μετά στους άλλους.
Γιατί προσφέρουν οι άνθρωποι χωρίς αντάλλαγμα; Πρόκειται για καθαρή & αγνή αγάπη; Είναι οι μεταλαμπαδευτές της ελπίδας και της θετικής ενέργειας, ή δεν έχουν τι να κάνουν και έχουν χρόνο να ξοδέψουν; Μήπως πρόκειται για εξιλέωση; Μήπως το πραγματικό κίνητρο τους είναι να διαλύσουν τα δικά τους φαντάσματα; Να διώξουν μακριά τις ερινύες που τους κυνηγάνε; Μήπως ψάχνουν και αυτοί ένα νόημα στην ζωή τους; Να καλύψουν τα δικά τους κενά;
Ίσως ναι ίσως όχι ίσως και να συμβαίνουν όλα μαζί σε κάποια ποσόστωση .Πολλά μπορούν να τρέχουν στο μυαλό ενός ανθρώπου ταυτόχρονα γιατί δοκιμάζεται καθημερινά και η συμπεριφορά του αλλάζει υπό τις τρέχουσες συνθήκες.
Ένα πιστεύω .. Υπάρχει όφελος.. πάντα υπάρχει όφελος αλλά κάποιοι το αρνούνται πεισματικά γιατί θέλουν να δείχνουν αλώβητοι και δυνατοί, ατσαλάκωτοι και τέλειοι.. σχεδόν υπεράνθρωποι.
Νομίζω πως έχουν ανάγκη να προσφέρουν, νιώθουν την ανάγκη να εξωτερικεύσουν την αγάπη τους στους πιο αδύναμους αλλά αυτό που ξεχνάνε είναι να αγαπηθούν, υψώνουν νοητά τείχη απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους γιατί είναι εκεί μόνο να προσφέρουν αυτό θέλουν και ξέρουν να κάνουν, δεν θέλουν να χτίσουν σχέσεις αλλά να προκαλέσουν τον θαυμασμό στους φίλους τους και τους γνωστούς τους όταν θα το διατυμπανίσουν ότι δρουν εθελοντικά, όταν θα το γράψουν στο βιογραφικό τους και θα το δει ο υποψήφιος εργοδότης τους, όταν θα ποστάρουν φωτογραφία «κοιτάξτε με μαγειρεύω για τους άπορους» στο Facebook για να πάρουν την επιβεβαίωση και την αποδοχή που τους λείπει και να μην μιλήσω τις παχυλές επιδοτήσεις, γιατί ας το παραδεχθούμε πρόκειται για τεράστια «μπίζνα» εκτός εξαιρέσεων.
Σαφώς υπάρχουν άνθρωποι που ήσυχα και συστηματικά προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και δεν το διαφημίζουν πουθενά, δεν κουνάνε πουθενά τον δάχτυλο για το πόσο σωστοί είναι και για τα πόσα καλά κάνουν για τον συνάνθρωπό τους, αλλά αυτοί είναι δυσεύρετοι. Αυτοί οι δυσεύρετοι εθελοντές που χαρακτηρίζονται από την ποιότητα και την ουσιαστικότητα του χαρακτήρα τους, που δίνουν για να πάρουν και καταλαβαίνουν ότι ο εθελοντισμός λειτουργεί σωστά όταν γίνεται για να ικανοποιηθούν και οι δύο πλευρές. Αυτοί οι δυσεύρετοι άνθρωποι χτίζουν γέφυρες ουσιαστικής επικοινωνίας, δημιουργούν σχέσεις χωρίς να θέλουν να καλύψουν κενά άλλων, φτιάχνουν κάτι νέο, κάτι δικό τους… μια σχέση που έχει χαραγμένα επάνω της τα αρχικά και των δύο, όχι μόνο του εθελοντή.
Όλοι οι άνθρωποι πέραν της πρωταρχικής ανάγκης για επιβίωση έχουν ανάγκη την παρέα, την συντροφικότητα, την ουσιαστική επικοινωνία, την τροφή του μυαλού. Αν είσαι εθελοντής μη φοβάσαι να τσαλακωθείς στα μάτια αυτού που βρίσκεται απέναντί σου, μη φοβάσαι να παραδεχτείς ότι παίρνεις από αυτήν την σχέση και ότι διδάσκεσαι από την δύναμη των ανθρώπων που φαίνονται ασθενέστεροι, αλλά δεν είναι. Δεν είναι εγωιστικό να το παραδεχθείς, ίσα ίσα βρίσκω τεράστια υποκρισία το αντίθετο. Οι άνθρωποι λειτουργούν πάντα καλύτερα αναγνωρίζοντας τα κίνητρα τους, βρες το κίνητρό σου και αγκάλιασε το.
Τι θα ήταν ο κόσμος χωρίς τους εθελοντές όμως; Αποσυντονισμένος θα ήταν, χαμένος θα ήταν στην υλική του διάσταση, απομονωμένος θα ήταν στην μονοδιάστατη οπτική του εργάζομαι για να πληρωθώ, πνιγμένος θα ήταν στην ιδιοτέλεια και εγωκεντρικός. Ο εθελοντισμός είναι μαγεία, είναι ανάσα ζωής, όταν πιστεύεις ότι όλοι σε έχουν ξεχάσει ακόμη και ο ίδιος ο Θεός. Μεγαλύτερη μαγεία από το να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε αδέρφια όλοι δεν βρίσκω ότι υπάρχει. ‘Όταν συντελείται αυτή η ένωση ξεκινώντας από μια αγκαλιά μέχρι και βοήθεια ζωτικής σημασίας δημιουργείται κάτι ύψιστο, κάτι απροσδιόριστα ικανοποιητικό, ένα αόρατο δέσιμο ψυχικό και αυτό ναι.. νομίζω είναι μαγικό…
Αφήστε λοιπόν τα μπράβο και τα βάθρα στους πραγματικούς πρωταγωνιστές του θεάτρου της ζωής, να εισπράξουν όλο το χειροκρότημα.. τους αξίζει μέχρι και το τελευταίο κλαπ που θα ακουστεί στον απόηχο του χειροκροτήματος . Από την δική σου πλευρά προσπάθησε να μάθεις από αυτούς και στο κάτω – κάτω της γραφής ασ’ τους να σε διδάξουν, άσε τις αισθήσεις σου και το μυαλό σου να δραπετεύσουν από την αίσθηση του καθήκοντος του πρέπει και του σωστού, αφέσου και παραδέξου ότι είσαι εκεί για να δεχθείς συναισθήματα όσο και να δώσεις.
Μόνο τότε θα γευτείς και εσύ το πόσο ο εθελοντισμός μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά και σε σένα τον ίδιο και αποδέξου το… όλοι χρειαζόμαστε ένα χέρι βοηθείας… αλλά συνήθως το αναζητάμε στην λάθος κατεύθυνση.
Αφιερωμένο σε ‘σένα αδερφούλα -και στους εθελοντές σου.
(Στη φωτό το ΤΟΥΝΕΛ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΧΕΠΑ)
(PHOTO CREDIT: ΕΙΡΗΝΗ ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΟΥ)
